Yangon Technological University( တစ္ခါတုန္းက RIT )

ပထမႏွစ္
LCR(မိန္းခေလးမ်ားနားေနခန္း) ကေန တက္ရမယ့္ အခန္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္လန္ ့သြားသည္။ ေကာ္ရစ္ဒါ ဟိုဘက္ဒီဘက္မွာ ၾကိတ္ၾကိတ္္တိုး
စည္ကားေနသည့္ ေယာက်ၤားေလးေတြ။ RITမွာ ေယာက်ၤားေလးဒီေလာက္ေပါတယ္ဆိုတာ ခုမွတကယ္ ယံုေတာ့သည္။ တခ်ိဳ ့က ျပံုးျပံုး၊ တခိ်ဳ ့ကသြားအျဖဲသား၊ တခ်ိဳ ့က်ျပန္ေတာ့ အိုက္တင္အျပည့္နဲ ့ ခပ္တည္တည္၊ တခ်ိဳ ့က ကဗ်ာသမား စာသမားလို ေၾကေၾကကြဲကြဲ။ ဒီလူအုပ္ၾကားထဲကေန အတန္းရွိရာသြားဖုိ ့ အားလံုးက ေျခရြံ ့ေနၾကသည္။

အေဆာင္သူ အခ်ိဴ ့က ငိုမဲ့မဲ့။ DAYေက်ာင္းသူေတြလဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္။ အခ်ိန္ေစာေရာက္မွ ေရွ ့ဆံုးတန္းက ေနရာရမည္။ ဒီေတာ့ ေၾကာက္ေနလို ့မျဖစ္။ အားလံုးမ်က္ႏွာက အတင္းအားတင္းျပီး ေျခလွမ္းျပင္သည္။ ကႏြဲ ့ကလ် လွမ္းေနလို ့ကေတာ့ ပိုစေနာက္စရာျဖစ္မည္။ ဒီေတာ့ ခပ္သြက္သြက္လွမ္း။ မ်က္ေတာင္ေလးခ် ေၾကာက္ရံြ ့ေနျပ လို ့ကေတာ့ အနီးကပ္စဣဴျမားပစ္မွတ္။ ဒီေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ ့ ေရွ ့တူရူၾကည့္။ မ၀င့္မရဲ မခို ့တရို ့လုပ္ေနလို ့ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္ေပေတာ့။ နင္လဲလူ၊ ငါလဲလူ ေယာက်ၤား၊မိ္္န္းမ ေဘးခ်ိတ္။ အဲဒီလို စိတ္က ခုလို ပထမႏွစ္မွာပဲ မျဖစ္မေနေမြးခဲ့ရသည္။
ေရွ ့က မ်က္မွန္ထူထူနဲ ့အတန္းတူ မိန္းခေလးကို ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္မွန္္နဲ ့လူက စာလိုက္ေပးေနသည္။ ေဘးက အားေပးသံေတြက ဆူဆူညံညံ။ အဲဒီလူပဲ ဟိုတေန ့က ကားပတ္ကင္မွာ နာမည္ၾကီးသည့္ မ်က္မွန္ႏွင့္ ေကာင္မေလးကို အသဲအသန္ေၾကြျပေနခဲ့သည္။ သက္သက္ သူနဲ ့ပံုစံတူ မ်က္မွန္ေလးေတြကို ေရြးေနာက္သည္။ မ်က္မွန္နဲ ့မိန္းခေလးက ေျခလွမ္းမပ်က္။ မရယ္မျပံုး။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းလဲ မျဖစ္။ ဒါမွRITေက်ာင္းသူအစစ္။
Tေပတံနဲ ့ ဟိုေျပးဒီေျပး အတန္းေျပာင္းေတာ့ ေရွ ့ဆုံးတန္းမွာ No Lady first. အရင္ေရာက္၊ အရင္ထုိင္။ တခါတေလေတာ့ ေရမ်ားေရႏိုင္။ မီးမ်ားမီးႏိုင္။ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကေတာ့ မိန္းခေလးေတြ မတိုင္ပင္ပဲ ပညာေပးေတာ့ အစြန္ဆုံးထိုင္ေနတဲ့ gentlemenေတြ ခံုေပၚကျပုတ္က်။ ဟုတ္ကဲ့။ ဘ၀ေပး အေျခအေန အရ ပထမႏွစ္မွာပဲ ေယာက်ၤားေလးေတြ
နဲ ့ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ခဲ့ရတာ RITေက်ာင္းသူပါ…။
****************************************
ဒုတိယႏွစ္
“ရွင္ဘယ္လို ျဖစ္ေနလဲ…ေမာ္ကြန္းထိန္းတိုင္လိုက္ရမလား”
“ရပါတယ္…ညီမရက္စက္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေမာ္ကြန္းထိန္းဆီ လိုက္ပို ့ေပးမယ္”
“ကဲ..ဒါဆိုလာ…ေမာ္ကြန္းထိန္းဆီ ခုသြားမယ္”
“ဟဲဟဲ…ေနာက္ေန ့မွေနာ္…ကိုဒီေန ့ projectကိစၥအေရးၾကီးေနလို ့”
ဒီလို ေသြးတိုးစမ္းသူေတြနဲ ့က်ေတာ့ ဒုတိယႏွစ္မွာ ပိုအေရထူလာသည္။
“ဟဲ့…မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္…သူက စည္သူတဲ့..နင္တို ့RITကပဲ…သူကေတာ့နင့္ကို မသိဘူးတဲ့…ယံုပါတယ္…တခ်ိန္လုံးတို ့ေက်ာင္းပဲ လာေနတာ”
Rollခ်င္းကပ္၊ LABလဲတူ၊ Drawingလဲတခန္းထဲ…ဒါနဲ ့ေတာင္ မသိဘူးလို ့
ေျဗာင္လိမ္တတ္ျပီး “ေတြ ့ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္” ဆိုတဲ့သူေတြကိုလဲ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့
အေတာ္အထာနပ္လာသည္။
ပထမႏွစ္က သိပ္မသြားရဲသည့္ ကန္တင္းကို ဒုတိယႏွစ္က်ေတာ့ ေျခလွမ္းစိတ္လာသည္။ အေဆာင္သူေလးေတြ Dinnerမွာ သီခ်င္းဆိုရုံတင္မက တခ်ိဳ ့က လူရွြင္ေတာ္ေတာင္ လုပ္လာသည္။ တခ်ိဳ ့ကာတြန္းပညာရွင္ မိန္းခေလးေတြ ကာတြန္းBOXမွာ လက္စြမ္းျပလာသည္။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြမွာ မိန္းခေလးကေလာင္သစ္ေလးေတြ
တုိးလာသည္။
Rollလုပြဲေတြ ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာင္းသူေတြ စာေမးပြဲနီးလ်ွင္ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးမတင္အား။ Library၊ Workshop၊ Drawing ခန္း ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ ့ ေဒါက္ဖိနပ္ေတြက ဖိနပ္စင္ေပၚမွာ လုံးလုံးအနားရသြားသည္။ ေမဂ်ာခြဲမယ့္ႏွစ္ဆိုေတာ့ အားလုံးစာအုပ္ေတြထဲ က်ြမ္းပစ္ရသည့္ ဒုတိယႏွစ္။
****************************************
တတိယႏွစ္
ေမဂ်ာခ်င္းတူေတာ့ ေယာက်ၤား၊မိ္္န္းမေတြေမ့။ ေမဂ်ာေသြးက စကားေျပာလာသည္။ အထူးသျဖင့္ ေမဂ်ာ ေဘာလံုးပြဲေတြမွာ။ ကိုယ့္ေမဂ်ာအတြက္ အားေပးရင္း အသံေတြျပာ။ လက္ေတြနာ။ ကမာၻ႕ဖလားထက္ ရင္ပိုခုန္သည္။ အတန္းထဲက မိန္းမအဆန္ဆံုးQueenေလးပင္ RITေက်ာင္းသူဇာတိျပကာ ေအာ္ဟစ္အားေပး။ ကိုယ့္ေမဂ်ာ ႏိုင္ေတာ့ ေမာ့ေမာ့။ ကိုယ့္ေမဂ်ာရွုံးေတာ့ အႏိုင္ရေမဂ်ာအတန္းေရွ ့က မျဖတ္။
ေပေပေတေတ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ ့ ဖဲရွံုးလို ့ ပိုက္ဆံေခ်းရသည္။ ၾကိတ္ေၾကြသူငယ္ခ်င္း
တခ်ိဳ ့ရင္ဖြင့္သံကုိ ကန္တင္းမွာ ထိုင္ရင္းနားေထာင္ေပးရသည္။ မိန္းထဲက အသဲကြဲဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ စာေရး၀ါသနာပါသူေတြ အတြက္ ကုန္ၾကမ္း။ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ အတူထုတ္။ တတိယႏွစ္မွာ RITနဲ ့ တေျဖးေျဖးအသားက်လာေတာ့ မိန္းမဆန္မွ ုေတြက ေလ်ာ့ေလ်ာ့လာ။
****************************************
စတုတၳႏွစ္
သဇင္သူေတြ သဇင္ကို အလြမ္းသယ္ၾကသည့္ႏွစ္။ ပုပၸား၊ဒူးယား၊အင္းေလး၊စည့္ကူ က လူပ်ိဳသိုးေတြ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္သဇင္သူေလးေတြဆီ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပးဖို ့ စတုတၳႏွစ္သဇင္သူေတြက ေပါင္းကူး။
ခေရပင္လမ္းေပၚမွာ ကခ်င္လြယ္အိတ္တလုံးနဲ ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ကာရံရွာတဲ့အခါရွာ…Libraryထဲမွာ စာတပုဒ္ကို ျငင္းခုန္တဲ့အခါျငင္း….ေႏြးေအးမွာ သီခ်င္းေလးေတြနဲ ့အတူ လြင့္ေမ်ာတဲ့အခါလြင့္ေမ်ာ… ရွပ္အက်ၤီခပ္ပြပြတထည္… ဒါမွမဟုတ္ ဗမာအက်ၤီခပ္ပြပြတထည္၀တ္ထားတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးမရွိတဲ့မိန္းခေလး တေယာက္ေယာက္မ်ားေတြ ့ခဲ့ရင္ အဲဒါ စတုတၳႏွစ္RITေက်ာင္းသူပါပဲ။
အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဒီေလာက္ႏွစ္အၾကာၾကီး ရင္းႏွီးလာေတာ့ အမလို… ညီမလုိ… ေမာင္လို… အကိုလို… ေက်ာင္းကို ေဆြမ်ိဴးေတြ အမ်ားၾကီးနဲ ့ေနရတဲ့ အိမ္လို ရင္းႏီွးလာတဲ့ စတုတၳႏွစ္။ တေန ့တျခား ခက္ခဲလာတဲ့ စာေတြၾကားထဲမွာ စာအုပ္ကို တေနကုန္ ထိုင္ျပီး တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရတဲ့ စတုတၳႏွစ္။
****************************************
ပဥၥမႏွစ္
မစနၵာရဲ ့ ဂ်ီေဟာသူ။ ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြ… ဟန္ေဆာင္မွ ုကင္းတဲ့ ရယ္ေမာသံေတြ… ေဆးေရာင္မျခယ္တဲ့ သဘာ၀မ်က္ႏွာ… မာယာကင္းတဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြနဲ ့… … ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ဂီ်ေဟာသူအလွ။
ပကာသနအလွကိုသာ ခံစားျပီး သဘာ၀တရားကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသူတခ်ိဳ ့က ရက္ရက္စက္စက္ နာမည္ေပးရက္တယ္ “ဘီလူးက်ြန္း”တဲ့။ RITေက်ာင္းသူေတြ အရုပ္ဆိုးၾကတယ္တဲ့။ ႏူးည့ံတဲ့ေျခလွမ္းေတြ… မခို ့တရုိ ့အၾကည့္ေတြ… မပြင့္တပြင့္အျပံုးေတြ… တိုးညွင္းညွင္းစကားသံေတြ… ရွက္ကိုးရွက္ကန္းအမူအရာေတြ…ဒါေတြဟာ
မိန္းမတေယာက္ရဲ ့အလွတရားလုိ ့ သတ္မွတ္ခဲ့ရင္ေတာ့…RITေက်ာင္းသူေတြ ရုပ္ဆိုးပါသည္။
ပြင့္လင္းရိုးသားမွ ုေတြကို ့အလွတရားလုိ ့ သတ္မွတ္ခဲ့ရင္ေတာ့… RITေက်ာင္းသူေတြ အေတာ္လွပါသည္။
“အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး… ေက်ာင္းျပီးဖို ့ တႏွစ္ပဲလိုေတာ့တယ္…ငါ့ကို အေျဖေပးေတာ့ဟာ”
“ဘယ္လိုမွမေအာင့္ေမ့ပါနဲ ့ဟာ… ငါနင့္ကို နဲနဲေလးမွစိတ္၀င္စားလို ့ မရလို ့ပါ… ငါဘယ္ႏွစ္ခါေျပာရမလဲ”
အဲဒီလို ပြင့္လင္းစြာ ရဲရဲတင္းတင္း ျငင္းတတ္ၾကသလို…။
“နင္ ဖဲဘယ္ေလာက္ရုိက္သလဲ ငါသိတယ္… နင္ အရက္ဘယ္ေလာက္ေသာက္သလဲ ငါသိတယ္… ငါနဲ ့ ခ်စ္သူျဖစ္ရင္ေတာ့ ဆက္လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္… ”
အဲဒီလို ဘုေဘာက္နဲ ့ ကဗ်ာမဆန္စြာ အေျဖေပးတတ္ၾကသည္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ တခ်ိဳ ့က “ဘယ္လိုမွ ရင္ခုန္လို ့ မရဘူး…သူတို ့နဲ ့စကားေျပာရင္
သူတို ့မိန္းခေလး ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေနတယ္…ေယာက်ၤားေတြလိုပဲ” တဲ့။
****************************************
ဆဌမနွစ္(သို ့) ေနာက္ဆုံးႏွစ္
အျမဲလို တက္ၾကြေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးေကြးသြားသည္။ ဆြဲဆန္ ့လို ့ မရတဲ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ ့ေနာက္ဆုံးေန ့ရက္ေတြ။ အရင္က ၾကည့္မရတဲ့သူေတြနဲ ့ေတာင္ ဆက္ဆံေရးေတြ ေကာင္းမြန္။ RITေက်ာင္းသူတေယာက္ရဲ ့ အႏူးည့ံဆုံးႏွစ္…။
စာအုပ္ေရွ ့ခ်ျပီး ခပ္ေငါင္ေငါင္္ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္…။ Projectနဲ ့ ဦးေႏွာက္စားရင္းကပဲ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို ခ်ခ်ေရး…။ လြမ္းတတ္တာက သဘာ၀ပဲေလ။
ဂ်ီေဟာေရွ ့မွာ… ခေရပင္လမ္းမွာ… Lေဆာင္နံေဘးမွာ… ကားပတ္ကင္မွာ… ေႏြးေအးမွာ… ေနာက္ဆုံးနွစ္ေက်ာင္းသူတခိ်ဳ ့ လက္တြဲေဖၚခ်စ္သူနဲ ့ စာတပုဒ္ကို ေဆြးေႏြးတဲ့အခါေဆြးေႏြး… ဘ၀ေရွးေရးကို တိုင္ပင္တဲ့အခါတိုင္ပင္… ခ်ိန္ခြင္ညွာျငိွ။ ၾကိတ္ေၾကြတို ့အသဲကြဲသံကို လက္ဘက္ရည္တခြက္ ေအးစက္စက္ျဖစ္တဲ့အထိ ေဘာ္ဒါအရင္းၾကီးေတြမို ့ ဒုကၡခံနားေထာင္ေပးရတာလဲရွိ။ စာရွင္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ကြမ္းတယာ လာဘ္ထုိးျပီး စာရွင္းခိုင္း။ အရက္နာက်ျပီး မရွုႏိုင္မကယ္ႏိိုင္သူေတြကို လြတ္သြားတဲ့စာေတြ ျပန္ရွင္းျပ။ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကိုင္ျပီး ဟိုအတန္းေရွ ့မေယာင္မလည္ ဒီအတန္းေရွ ့မေယာင္မလည္နဲ ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေရာင္းနဲ ့…ခါတိုင္းႏွစ္ေတြထက္ ပိုအလုပ္ရွုပ္တဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္RITေက်ာင္းသူ။
ဆရာမလာေသးခင္ အတန္းထဲမွာ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ေဆြးေႏြး။ ဟိုးအေ၀းႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ဘြဲ ့လြန္ယူႏိုင္ဖို ့ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ ့ အိပ္စက္ဖို ့ေမ့ေလ်ာ့ေနသူ… ဆရာမျပန္လုပ္မယ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ ့ Noteေကာင္းေကာင္းေလးေတြ စုေစာင္းေနသူ… လူအမ်ားၾကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးျဖစ္ဖို ့ ေလ့လာၾကိုးစားေနသူ… ကြန္ျပူတာပညာရွင္ အရူးအမူးျဖစ္ခ်င္သူ… တေယာက္ရည္မွန္းခ်က္ တမိ်ဳးနဲ ့ ဘ၀ထဲတာထြက္ဖို ့ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္RITေက်ာင္းသူ။
အသစ္သစ္ေရာက္လာတဲ့ RITေက်ာင္းသူ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြက အခ်ိန္စီမံခန္ ့ခြဲမွ ု အေတာ္က်ြမ္းပံုရသည္။ စာေမးပြဲနီးတဲ့အထိ လွလွပပ ၾကြၾကြရြရြ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္မမေတြ ျပန္ပညာယူခ်င္လာတဲ့ အထိ။ သူတို ့ေလးေတြရဲ ့ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ျခင္းေတြကိုေတြ ့ေတာ့ ပထမႏွစ္က ထမီတိုတိုနဲ ့ အတန္းေျပာင္းရသည့္ မအူမလည္ဘ၀ေတြ လြမ္းသည္။
တကယ္ေတာ့ RITေက်ာင္းသူေတြက စြယ္ေတာ္ပန္းေလးေတြႏွင့္တူသည္။ ေလဒဏ္ မိုးဒဏ္ ၾကံ့ၾက့ံခံႏိုင္ေသာ ေတာရုိင္းစြယ္ေတာ္လို… သူ ့အဆင္း သူ ့ရနံ ့ႏွင့္ သူ ့ပတ္၀န္းက်င္ကို အလွဆင္ေနသည့္ ပန္းတပြင့္…တကူးတက ယုယျပုစုစရာမလို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလို ့ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ပြင့္လန္းတတ္သည့္ ပန္းတပြင့္… ပန္းမဆန္စြာ အၾကမ္းခံသည့္ ပန္းတပြင့္… အဲဒီလို ပန္းတပြင့္ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘ၀ကို အျမဲလြမ္းဆြတ္ ေက်နပ္ေနဦးေတာ့မည္။

ေေ     ေလႏုေအး