အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ေဟာက္တတ္ျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ က်န္းမာေရးဆုိးက်ဳိးအျဖစ္
ေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ဳိ၊ ႏွလံုး၊ ပန္းေသပန္းညႇိဳး၊ အစာအိမ္အခ်ဥ္ေပါက္၊
ေလျဖတ္ေရာဂါမ်ား ျဖစ္ေပၚႏိုင္ကာ အသက္တိုေစႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္
ဂ႐ုျပဳေနထိုင္သင့္ေၾကာင္း ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားကဆိုသည္။
‘‘ဒီေရာဂါေတြအျပင္ အိပ္ေနရင္းကေန အသက္႐ွဴလမ္းေၾကာင္း လံုးဝပိတ္ဆို႔ၿပီး ႐ုတ္တရက္ အသက္႐ွဴရပ္သြားႏိုင္ၿပီး အသက္အႏၲရာယ္ ေပးလာႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဟာက္တတ္သူေတြဟာ ေန႔လယ္ဘက္မွာ အိပ္ငိုက္တတ္တယ္။ စိတ္မရႊင္လန္း၊ အားအင္ေလ်ာ့နည္းၿပီး အေတြးေခၚေတြလည္း လြဲေခ်ာ္တတ္တယ္’’ဟု အေထြေထြေရာဂါကုဆရာဝန္ ေဒါက္တာျမင့္ဦးကဆိုသည္။
အိပ္စက္အနားယူခ်ိန္၌ ကိုယ္ခႏၶာႂကြက္သားမ်ား ေလ်ာ့ရြဲလာကာ လည္မ်ဳိတစ္ဝိုက္ရွိ ေလႁပြန္မ်ားမွာ သာမန္အခ်ိန္ထက္ က်ဥ္းေျမာင္းသြားသည္။ ယင္းမွ အဆုပ္ထဲသို႔ ပံုမွန္ဝင္ထြက္ေနေသာေလသည္ ႏွာေခါင္းႏွင့္ လည္ပင္းေနရာမ်ား၌ ထပ္မံပိတ္ဆို႔မႈရွိလာခဲ့ၿပီး လွ်ာခင္၊ အာေခါင္ေပ်ာ့မ်ားကို တုန္ခါပစ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ေဟာက္သံထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။
လူသံုးဦးလွ်င္ တစ္ဦးမွာ ေဟာက္ႏိုင္ေျခရွိကာ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးသားမ်ား ပိုမိုေဟာက္တတ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ လည္မ်ဳိက်ဥ္းမႈ မ်ဳိး႐ိုးလိုက္သူ၊ အဝလြန္၍ ကုပ္တုိသူ၊ လည္ပင္းပုသူ၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္ေသာက္သူ၊ ႏွာေခါင္းတြင္း အလည္တံေစာင္းရြဲ႕ေနသူ၊ အာသီးႀကီးသူ၊ လွ်ာခင္ရွည္သူ၊ အာေခါင္ေပ်ာ့တြဲေနသူ၊ အိပ္ေဆးစြဲလမ္းစြာေသာက္သူ၊ ပန္းနာရင္ၾကပ္ျဖစ္ေနသူ အလာဂ်ီရွိသူ၊ ပက္လက္အိပ္စက္သူမ်ားႏွင့္ ေခါင္းအံုးထူထူ အံုးတတ္သူမ်ား၌ ပိုမိုေဟာက္တတ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဟာက္တတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေလွ်ာ့ခ်ျခင္း၊ အရက္ေဆးလိပ္ႏွင့္ အိပ္ေဆးျဖတ္ျခင္း၊ အိပ္ယာမဝင္မီ အရက္၊ ႏို႔ေသာက္မႈမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ေခါင္းအံုးမပါဘဲ ခုတင္ေခါင္းရင္းဘက္၌ ေလးလက္မခန္႔ ျမႇင့္ထားကာ အိပ္စက္ျခင္း၊ ေဘးေစာင္းအိပ္ျခင္း၊ ပံုမွန္အိပ္ခ်ိန္အိပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ျခင္းတို႔ျဖင့္ မေဟာက္ေစရန္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္။
ယင္းကုထုံးမ်ားျဖင့္ မေပ်ာက္လွ်င္မူ ပါးစပ္တြင္းထည့္ ကိရိယာမ်ားျဖင့္ ေအာက္ေမး႐ိုးႏွင့္လွ်ာကို ျပဳျပင္ျခင္း၊ အာသီးျဖတ္ျခင္းႏွင့္ လည္ပင္းႂကြက္သားအခ်ဳိ႕ လီွးထုတ္ပစ္ျခင္း စသည္တို႔ကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လည္ေခ်ာင္း အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးအခ်ဳိ႕က ေျပာၾကားသည္။
‘‘ဒီေရာဂါေတြအျပင္ အိပ္ေနရင္းကေန အသက္႐ွဴလမ္းေၾကာင္း လံုးဝပိတ္ဆို႔ၿပီး ႐ုတ္တရက္ အသက္႐ွဴရပ္သြားႏိုင္ၿပီး အသက္အႏၲရာယ္ ေပးလာႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဟာက္တတ္သူေတြဟာ ေန႔လယ္ဘက္မွာ အိပ္ငိုက္တတ္တယ္။ စိတ္မရႊင္လန္း၊ အားအင္ေလ်ာ့နည္းၿပီး အေတြးေခၚေတြလည္း လြဲေခ်ာ္တတ္တယ္’’ဟု အေထြေထြေရာဂါကုဆရာဝန္ ေဒါက္တာျမင့္ဦးကဆိုသည္။
အိပ္စက္အနားယူခ်ိန္၌ ကိုယ္ခႏၶာႂကြက္သားမ်ား ေလ်ာ့ရြဲလာကာ လည္မ်ဳိတစ္ဝိုက္ရွိ ေလႁပြန္မ်ားမွာ သာမန္အခ်ိန္ထက္ က်ဥ္းေျမာင္းသြားသည္။ ယင္းမွ အဆုပ္ထဲသို႔ ပံုမွန္ဝင္ထြက္ေနေသာေလသည္ ႏွာေခါင္းႏွင့္ လည္ပင္းေနရာမ်ား၌ ထပ္မံပိတ္ဆို႔မႈရွိလာခဲ့ၿပီး လွ်ာခင္၊ အာေခါင္ေပ်ာ့မ်ားကို တုန္ခါပစ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ေဟာက္သံထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။
လူသံုးဦးလွ်င္ တစ္ဦးမွာ ေဟာက္ႏိုင္ေျခရွိကာ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးသားမ်ား ပိုမိုေဟာက္တတ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ လည္မ်ဳိက်ဥ္းမႈ မ်ဳိး႐ိုးလိုက္သူ၊ အဝလြန္၍ ကုပ္တုိသူ၊ လည္ပင္းပုသူ၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္ေသာက္သူ၊ ႏွာေခါင္းတြင္း အလည္တံေစာင္းရြဲ႕ေနသူ၊ အာသီးႀကီးသူ၊ လွ်ာခင္ရွည္သူ၊ အာေခါင္ေပ်ာ့တြဲေနသူ၊ အိပ္ေဆးစြဲလမ္းစြာေသာက္သူ၊ ပန္းနာရင္ၾကပ္ျဖစ္ေနသူ အလာဂ်ီရွိသူ၊ ပက္လက္အိပ္စက္သူမ်ားႏွင့္ ေခါင္းအံုးထူထူ အံုးတတ္သူမ်ား၌ ပိုမိုေဟာက္တတ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဟာက္တတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ေလွ်ာ့ခ်ျခင္း၊ အရက္ေဆးလိပ္ႏွင့္ အိပ္ေဆးျဖတ္ျခင္း၊ အိပ္ယာမဝင္မီ အရက္၊ ႏို႔ေသာက္မႈမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ေခါင္းအံုးမပါဘဲ ခုတင္ေခါင္းရင္းဘက္၌ ေလးလက္မခန္႔ ျမႇင့္ထားကာ အိပ္စက္ျခင္း၊ ေဘးေစာင္းအိပ္ျခင္း၊ ပံုမွန္အိပ္ခ်ိန္အိပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ျခင္းတို႔ျဖင့္ မေဟာက္ေစရန္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္။
ယင္းကုထုံးမ်ားျဖင့္ မေပ်ာက္လွ်င္မူ ပါးစပ္တြင္းထည့္ ကိရိယာမ်ားျဖင့္ ေအာက္ေမး႐ိုးႏွင့္လွ်ာကို ျပဳျပင္ျခင္း၊ အာသီးျဖတ္ျခင္းႏွင့္ လည္ပင္းႂကြက္သားအခ်ဳိ႕ လီွးထုတ္ပစ္ျခင္း စသည္တို႔ကို ျပဳလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လည္ေခ်ာင္း အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးအခ်ဳိ႕က ေျပာၾကားသည္။
No comments:
Post a Comment